Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2008

Μια βδομάδα έμεινε...

αλλά και τι να λέει πια. Ντάξει . Απολύομε , θα ξαναγίνω άνθρωπος λέμε , απολελέ και τρελελέ.
Μα πραγματικά σε αυτήν την θητεία τα είδα όλα ...πίκρα στην τρίπολη που δεν ήρθε να με δεί να ορκίζομε, δίπλα έμενε ...ζάχαρη στην Λάρισα..ακόμα θυμάμε , βράδυ , να έχω βγεί έξω απο τον θάλαμο δίπλα απο το συρματόπλεγμα με τρελό κρύο χωρίς φανέλα για να βρώ σήμα , και αυτή να μου μιλάει ιταλικά ... πίκρα στην σάμο 45 μέρες χωρίς άδεια λέμε ε και αγάπη απο το κινητό τηλέφωνο. δεν υπήρχε μεγαλύτερη εποχή σύψης στην ζωή μου. Μόνο καφέ , τσιγάρο , σκοπία , φαί , ποτό και ξανά σκοπία...άντε το πολύ πολύ κανά σκάκι και κανά σταυρόλεξο..
και μετά ήταν που άρχισαν οι συνεφιές..εγώ εμπλοκή στο παλιοστρατόπεδο , 17 απο τις είκοσι μέρες μέσα , και αυτή να ξενερώνει που δεν έχει παρέα να πάει διακοπές....
εκεί πιστεύω χάλασε , τρελάθηκε , η μάλλον βρήκε τον ευτό της ..όπως ήταν δηλαδή πριν με γνωρίσει..ότι και να έκανα πλεον το παιχνίδι ήταν χαμένο..
οι θυσίες μου δεν μετράνε , και είμαι τελείως χαμένος. . .

Γιατί ρε παίδες έτσι είναι , μια ζωή την πληρώνουν αυτοί που δεν φταίνε. τι σκατά να κάνω παραπάνω την τρέλα μου , φαντάρος ήμουν και ακόμα είμαι . Ότι μπορούσα έκανα , έφευγα καπάκι απο το στρατόπεδο μετά απο τρίπλωμα για να την δω έστω για μια βόλτα . μια γαμημένη βόλτα με φαγητό και καφέ . τίποτα παραπάνω . ποτέ τις δεν κατάλαβε τι σήμαίνει στρατός και ούτε πρόκυτε , εκτός απο μια φορά και την θυμάμε που δεν ήθελε να με ξυπνήσει.


δεν είναι η απώλεια της γυναίκας - της γκόμενας που με πονά , είναι που έχασα έναν άνθρωπο που του είχα ανοιχτεί τόσο , όσο σε κανέναν άλλον - ούτε στον κολητό μου - .
Ενός ανθρώπου που ήθελα να μοιράζομε όλες τις εμπειρίες μου και που είχαμε ζήσει μαζί όσα άλλοι ζουν σε 2 ζωές.
κρίμα .

Δεν υπάρχουν σχόλια: